Djöf... er gaman að mynda...

Ég er lærður ljósmyndari úr Iðnskólanum og vann sem blaðaljósmyndari í meira en áratug á Mogganum og síðan DV. Það eru forréttindi að vinna sem blaðaljósmyndari. Þú hittir mikið af fólki, ert á ferðinni og leiðist aldrei.

Nú er kallinn orðinn bankastarfsmaður en myndar samt mikið fyrir bankann og er að vinna í markaðsmálum tengdum fótbolta... Ehhh, eigum við að ræða það eitthvað. Forréttindi.

Ég fer samt oft á völlinn til að mynda sport. Það hefur alltaf verið eitt af mínum uppáhalds áhugamálum. Fór á bikarúrslitin í gær og myndaði fyrir www.sport.is. Mér finnst þetta alltaf jafn gaman.

Man reyndar eftir því þegar maður þurfti að skjóta allt á filmu og bíða eftir framkölluninni til að sjá árangurinn. Í dag sést þetta sekúndubroti eftir að myndin er tekin. Það er frábært.

En oft var maður spenntur á DV að bíða eftir að framköllunarvélin kláraði að framkalla. Maður beið eftir fréttamynd ársins. Stundum kom hún - stundum ekki.  

Ég gleymi aldrei einu sem þekkt persóna í samfélaginu sagði við mig er ég var að mynda hana. "Þegar ég hrekk uppaf þá verður það eina sem stendur eftir mig undirskrift mín á pappír. Engin vill sjá það. Þegar þú hrekkur uppaf þá verða eftir þig myndir sem sýna samtímann. Fólk mun skoða verk þín löngu eftir þinn dag. Ég verð bara gleymdur." Ég mun ekki gefa upp hver sagði þetta en hann/hún var alls ekki vitlaus.